1998

"De laatste keer dat we iemand zoals hem zagen", aldus Harvey Weinstein, baas van de filmstudio Miramax, "was Quentin Tarantino." De filmmogul heeft het hier over Kevin Williamson, scenarist van de hitfilms Scream, Scream II en I Know What You Did Last Summer. Nadat hij eigenhandig het horrorgenre nieuw leven in had geblazen, stond Williamson plotseling op iedereens verlanglijstje. En een van zijn wensen was het maken van een televisieserie. Dawson's Creek is nu twee maanden op de Amerikaanse televisie te zien en is in die tijd uitgegroeid tot een van de populairste programma's onder jongeren. Anders dan je wellicht van horrorexpert Williamson zou verwachten, wordt er in Dawson's Creek niet gegild, noch wordt er met slagersmessen gegoocheld. Sterker nog er zit geen spoortje geweld in de serie, die zich afspeelt in een afgelegen, pittoreske dorpje in New England. De populariteit van Dawson's Creek is te vergelijken met die van Beverly Hills 90210, maar waar de personages uit die laatste serie oppervlakkige, verwende rijkeluis- kinderen met een Reaganeske moraal waren, daar doen de jongeren van Dawson's Creek hun best diepzinnig te zijn: ze hebben grootse emoties en idealen. Hierin moet dan ook de verklaring van de populariteit gezocht worden en niet in de vermeende controversiële onderwerpen, zoals in de Amerikaanse populaire pers werd gesuggereerd. Want al mag een middelbare scholier die het bed induikt met zijn lerares dan gewaagd klinken, een willekeurig avondje Jerry Springer doet zoiets natuurlijk al snel verbleken. Nee, wat Dawson's Creek tot zulke aardige jongerentelevisie maakt, is het feit dat de personages hun gevoelens en ideeën onder woorden weten te brengen. Of zoals Williamson het zegt: "Mijn personages klinken allemaal of ze tien jaar therapie achter de rug hebben." Geen stamelende, vervelende pubers dus in Dawson's Creek. En al mogen zulke verbaal en anderszins hoogbegaafde zestigjarigen dan in het echte leven dun gezaaid zijn, blijkens de kijkcijfers staat dat de identificatie onder Amerikaanse jongeren in het geheel niet in de weg.

Jeroen van Bergeijk