E-MAIL UIT NEW YORK: INLEIDING
Het cliché over New Yorkse obers en serveersters luidt dat ze allemaal werkeloze acteurs en scenarioschrijvers zijn. Het goede van clichés is dat ze vaak waar zijn. Hoe vaak heb ik niet gehoord: this is just my dayjob, what I really want to do is… Vul de rest maar in: acteren, een scenario schrijven, een toneelstuk regisseren, een boek schrijven. Soms lijkt het wel alsof iedere New Yorker eigenlijk iets anders wil zijn. Het laatste jaar is er een optie aan de reeks van onvervulde carrièrewensen toegevoegd: een business plan schrijven voor een internet start-up.
Internet is in Amerika alomtegenwoordig. Dat wordt onmiddellijk duidelijk als je slechts een dagje in New York rondloopt. Waar vroeger op de billboards langs Broadway advertenties te zien waren voor sigarettenmerken, alcoholische dranken of televisieprogramma’s, daar wordt het beeld nu bepaald door internetbedrijven. En niet alleen op billboards, je ziet webadressen op telefooncellen, vrachtwagens, stadsbussen en koffiebekertjes. Op televisie en radio word je doodgegooid met de reclames voor internetbedrijven. Een op de vijf commercials betreft nu een aanprijzing voor een .com, oftewel dot-com, bedrijf
In 2000 zijn er honderd miljoen Amerikanen online, dat is grofweg veertig procent van de bevolking. Onder jongeren is dat percentage natuurlijk veel hoger: in mijn dagelijkse leven is de enige die geen internetaansluiting heeft mijn hoogbejaarde Italiaanse onderbuurvrouw. En zelfs zij krijgt elk half jaar een CD-ROM met internetsoftware van America Online, de grootste internetprovider van Amerika, toegestuurd. Wil je hier meedraaien in het maatschappelijk leven dan kun je niet zonder internet. Een businesscard zonder e-mail adres is een anachronisme, een groot bedrijf zonder website ondenkbaar. Hier zul je geen minister-president aantreffen die een muis aanziet voor een afstandsbediening. Sterker nog, president Clinton koopt zijn kerstkadootjes online, net als een op de tien andere Amerikanen.
Er zijn weinig zaken denkbaar die je hier niet via internet gedaan kunt krijgen. Er zijn bedrijven die meubels voor studentenkamers verkopen (dormfurniture.com, durabull.com en ecoloft.com) er zijn bedrijven die jouw bruiloft organiseren (wedding.com, weddings.com, weddingchannel.com, theweddinglady.com, weddingnet.com, theknot.com), er zijn bedrijven die een begrafenis regelen (funeral.com, funeralstodiefor.com) en er zijn bedrijven die hondenbrokken verkopen (pets.com, petopia.com, petstore.com). Je kunt zelfs je dagelijkse boodschappen op het web doen (webvan.com, priceline.com, kozmo.com). En het verbazende is misschien nog wel dat het niet alleen technisch mogelijk is, de mensen doen het ook. Het afgelopen jaar kocht ik ondermeer boeken, cd’s, luiers, pakken melk en sinaasappelsap, biefstukken, een mobiele telefoon, een autoverzekering en een laptop computer online. Naast een gigantisch winkelcentrum, is internet de beste nieuwsbron die je je kunt voorstellen. Kranten als The New York Times en The Washington Post vind je integraal op het web. Sites als MSNBC, Wired News of Salon zijn geaccepteerd als volwaardige nieuwsleveranciers die het nieuws vaak eerder en diepgaander brengen dan de oude media. Het Lewinsky-schandaal kwam via internet naar buiten. En toen het Starr report openbaar werd gemaakt, was het als eerste op internet te lezen (nog voordat CNN er uit citeerde). Hoe koud en afstandelijk internet ogenschijnlijk mag lijken, het creëert gemeenschappen waar oude media alleen maar van kunnen dromen. De meeste vrienden die ik hier heb, ken ik via internet. Amerikanen houden via internet contact met familieleden die soms duizenden kilometers verderop wonen. Onder jongeren is afspraakjes maken via internet de gewoonste zaak van de wereld.
Omdat internet zo diep in de maatschappij is verankerd, verbaast het niet dat velen dankzij het web stinkend rijk zijn geworden. De oprichters van succesvolle bedrijven als Yahoo!, Amazon of eBay zijn in enkele jaren miljardair geworden. En ook menig investeerder die zo slim was onmiddellijk aandelen te kopen in die bekende bedrijven, kan vandaag de dag tegen een vette bankrekening aankijken. Maar al lijkt het alsof iedere idioot die een website begint kan rekenen op een fortuin, de werkelijkheid is natuurlijk anders. "De realiteit is: failure", zoals Michael Wolff zegt in zijn boek Burn Rate: How I Survived the Gold Rush Years on the Internet. Het grote geld blijkt slechts voor een enkeling weggelegd. De meeste mensen die werkzaam zijn in de internetindustrie zijn overwerkte loonslaven, of netslaves in internetjargon. Maar die realiteit weerhoudt slechts weinigen ervan hun geluk te beproeven: internet heeft gezorgd voor een opleving van de oude Amerikaanse Droom. Menig aankomend entrepreneur denkt in internet zijn bestemming te vinden en dat zijn niet alleen snelle jongens met toegang tot venture capital (risicodragend kapitaal) maar ook doodgewone mensen: van de taxichauffeur die vanuit zijn yellow cab live beelden van New York uitzendt tot de huisvrouw die rommelmarkten afstruint en haar spulletjes via eBay verkoopt. Afijn, het is duidelijk: weinig aspecten van de Amerikaanse samenleving worden niet door internet beïnvloed. Dit boek beoogt inzicht te verschaffen op welke wijze dat gebeurt.
New York, maart 2000
Lees ook de inhoudsgave en de verantwoording.
Koop E-mail uit New York bij internetboekwinkel Proxis, die een tientje korting geeft op elke eerste aankoop.
|
