DE KLEINE PADVINDER
{HP/DE TIJD, 29 juni, 2001}
Ik bevind me op N 40° 43.303 W 073° 57.775 oftewel aan het einde van North 8th Street in de Brooklynse wijk Williamsburg. Hier, aan de oever van de East River met een adembenemend uitzicht op de skyline van Manhattan, moet tussen de verroeste autowrakken, bouwafval en ingestorte pieren moet ergens een schat begraven liggen. De coördinaten van deze schat heb ik van de website www.geocaching.com gehaald, het verzamelpunt voor de deelnemers aan een nieuw spel, geo-caching, een moderne vorm van schatzoeken dat gebruik maakt van GPS-ontvangers en internet.
Toen de Amerikaanse overheid vorig jaar mei het militaire satellietnetwerk Global Positioning System (GPS) voor algemeen gebruik vrijgaf zal het zich ongetwijfeld niet hebben gerealiseerd dat die beslissing tot dit nieuwe high-tech spel zou leiden. Het GPS is een netwerk van satellieten waarmee je exact je positie op de aardbol kunt bepalen. Ben je in het bezit van een GPS ontvanger, dan weet je altijd precies op welke lengte- en breedtegraad je je bevindt. Zou je bijvoorbeeld naast het monument op de Dam in Amsterdam staan dan zou je GPS ontvanger N 52° 22.384 E 004° 53.603 aangeven. Wat moet een mens met die informatie? Welnu, als je een GPS ontvanger hebt zul je bijvoorbeeld nooit meer in het bos verdwalen. Toets voordat je begint te wandelen simpelweg je coördinaten in en je kunt altijd je weg terugvinden naar je beginpunt. Ook de digitale kaartlezers die je tegenwoordig in duurdere auto’s vindt, maken gebruik van het GPS. Het systeem is al jaren in gebruik, maar tot voor kort had het voor gewone stervelingen weinig praktische waarde. Dat kwam doordat het signaal versleuteld de ether in werd gestuurd en daardoor weinig nauwkeurig was. Een ontvanger had een afwijking van zo’n negentig meter. Maar vorig jaar mei gaf President Clinton het militaire systeem voor algemeen gebruik vrij en slonk de afwijking tot slechts zo’n negen meter. Al snel kwamen een paar originele websurfers op het idee GPS aan het internet te koppelen. Geo-caching was geboren.
Het idee achter geo-caching is simpel: verberg een ‘cache’ op een willekeurige plek op aarde, laat de coördinaten en een al dan niet cryptische aanwijzing op de website Geocaching.com achter en de zoektocht kan beginnen. Naar schatting houden inmiddels zo’n tienduizend mensen - voornamelijk in Amerika - zich met deze ‘sport’ bezig. De schatten bestaan meestal uit volstrekt waardeloze prullaria verborgen in een waterdichte container. In een bijgevoegd logboek kunnen de schatzoekers berichten achter laten en ook op de website kunnen de vorderingen van de schatgravers worden gevolgd. De geo-cachers erecode schrijft voor dat schatzoekers de ‘cache’ laten voor wat hij is. Hooguit mag je een prulletje meenemen en er iets voor in de plaats achterlaten. Het spel lijkt deze maand de grote massa te gaan bereiken dankzij de online marketing campagne voor de zomerfilm The Planet of the Apes van Tim Burton. Props uit de film werden in ondermeer San Francisco en New York begraven en de coördinaten via geocaching.com vrijgegeven.
Om me de fijne kneepjes van het geo-cachen bij te brengen heeft de New Yorkse medicijnenstudent cache_nInjA (zijn echte naam wil hij niet kwijt) me meegenomen voor een zoektocht langs enkele New Yorkse schatten. De wolkenkrabbers van Manhattan maken de GPS ontvangst aldaar nogal moeilijk en bovendien zijn er middenin de stad weinig geschikte plekjes te vinden om een schat te begraven. Vandaar dat we ons naar de buitenwijken begeven. We beginnen in het fraaie Prospect Park in Brooklyn. Op zijn Magellan 315 GPS ontvanger toetst cache_nInjA de coördinaten van onze eerste schat in. Op het schermpje van de ontvanger die niet veel groter is dan een mobiele telefoon, verschijnt een rudimentaire kaart van de omgeving en een pijltje dat het noordwesten wijst. We blijken ons op een halve mijl van de schat te bevinden. Het enige dat we nu hoeven te doen is de pijl volgen. "Het lijkt allemaal erg makkelijk, maar vergis je niet.", vertelt cache_nInjA die zich ruim een half jaar met het spel bezighoudt. "In een park zul je niet veel hindernissen aantreffen op zoek naar de juiste coördinaten, maar ik ben vaak op prikkeldraad, metershoge muren of rivieren gestuit. De kunst is die hindernissen te overwinnen. Het aardige van geocaching is dat het een online gemeenschap is die tastbaar wordt in de echte wereld. Maar ik heb nog nooit een andere geocacher in levende lijven ontmoet. Dat zou me alleen maar ongemakkelijk maken. Het leuke is dat je op basis van de caches die je vindt en de plekken waar ze verborgen zijn een idee over de schatbegraver vormt. Het mysterieuze aspect, het detective spelen zo je wilt, is wat me er in aantrekt."
Na twintig minuten wandelen arriveren we op N 40° 39.734 W 073° 58.132 , de plek waar de schat verborgen zou moeten zijn. Het blijkt een oude stenen brug. Onder de brug loopt een beekje. De aanwijzing op de website voor deze schat luidt "tussen een rots en een harde plek". Cache_nInjA en ik breken ons hoofd over deze aanwijzing. We zoeken tussen de rotsen die aan de rand van de beek liggen, we kijken tussen spleten in de brug. Na een half uur hebben we een verbogen golfclub, een paar gebruikte condooms alsmede een tiental lege bierblikjes gevonden, maar niks dat op een schat lijkt. "Maar je niet druk", zegt cache_nInjA, "zo is het realistischer. In de helft van de speurtochten vind je de schat niet. Misschien heeft iemand anders hem meegenomen." Maar ook onze volgende schat in het Prospect Park blijft verborgen. Deze zou in een boom verstopt zitten aan de rand van een meer. Maar hoe we ook zoeken, we vinden niks. "Je denkt vast dat dit geocaching thing compleet verzonnen is" mompelt cache_nInjA verontschuldigend. "Maar je moet niet vergeten dat het niet om de schat gaat, maar om het zoeken." Om me toch een echte schat te laten vinden, vertrekken we tot slot naar de Brooklynse wijk Williamsburg waar cache_nInjA zelf een cache heeft verstopt. "Dit is een van de mooiste plekken van New York, let maar op." En inderdaad, wanneer we een uurtje later aan de rand van de East River arriveren doemt tussen het onkruid en de stapels oude autobanden de skyline van Manhattan in alle glorie aan de andere kant van de rivier op. "Ik heb zo’n dertig caches in New York en directe omgeving verborgen", vertelt cache_nInjA. ,,Ik probeer mensen via het geocaching de stad te laten zien, ze op een tocht te nemen langs mooie en interessante plekken die ze anders niet zo snel zouden bezoeken." Gewapend met cache_nInjA’s GPS ontvanger en zijn aanwijzingen (‘het draait en zit verpakt in een vuilniszak’) ontdek ik dan eindelijk mijn eerste schat: een tupperwaredoosje verborgen onder het wiel van een uitgebrand bestelbusje. De inhoud: een tegoedbon voor een Caesar Salad van fastfoodketen Wendy’s, een miniatuur ventilator zonder batterijen, een action figure en paar Griekse en Engelse munten. De tegoedbon neem ik mee, en laat er een doosje aspirine voor in de plaats achter.
Ook in Nederland is het geocachen inmiddels gesignaleerd. Volgens www.geocaching.com liggen er ondermeer in de Biesbosch, de Lage Vuursche en de Soester Duinen schatten verborgen
Jeroen van Bergeijk
|
