HET INNOVATIEFSTE OP DE AMERIKAANSE TV
{NRC Handelsblad, Media, 6 december 2001}
Een serie die een heel seizoen laat zien wat er op slechts één dag gebeurt, kan dat interessante televisie opleveren? Het antwoord is volmondig ja. '24' is de meest innovatieve nieuwe televisieserie die momenteel op de Amerikaanse buis is te zien. De serie speelt zich af in 'real time', oftewel: elke aflevering van een uur duurt ook in het drama een uur. In totaal bestaat de serie uit 24 afleveringen en de gebeurtenissen nemen dus precies een dag in beslag. Vandaar '24'.
Het verhaal begint middernacht. Geheim agent Jack Bauer (Kiefer Sutherland) wordt naar zijn kantoor geroepen. Er zijn aanwijzingen dat er een moordaanslag wordt beraamd op de eerste zwarte presidentskandidaat die een reële kans heeft een overwinning te behalen. Tegelijkertijd blijkt ook Bauers tienerdochter weggelopen en krijgt hij van zijn baas te horen dat er onder het personeel van zijn antiterrorisme-afdeling een verrader schuilt. En dan is er nog maar een kwartier verstreken.
De real time verteltechniek is natuurlijk niet nieuw. In klassieke speelfilms als High Noon van Fred Zinneman en Rope van Alfred Hitchcock, maar ook in modernere films als Nick of Time wordt de 'gimmick' effectief uitgebuit. Maar '24' is de eerste tv-serie die de real time vertelmethode consequent hanteert.
Maar waar het in een speelfilm van anderhalf uur nog relatief makkelijk is een boeiend verhaal in real time te vertellen, daar lijkt dat bij een drama van 24 uur schier onmogelijk. Het grootste probleem bij zo'n constructie is dat je, als je een aflevering mist, de draad van het verhaal kwijtraakt. Maar de makers hebben dat probleem onderkend: de serie heeft weliswaar een rode draad (geheim agent moet moordaanslag voorkomen) maar elke aflevering probeert ook een min of meer afzonderlijk verhaal te vertellen. Bovendien wordt elke aflevering op verschillende tijdstippen herhaald zodat de kijkers de mogelijkheid hebben een gemiste episode in te halen.
Een ander probleem is hoe te vermijden dat je zinloze handelingen moet tonen. Anders dan in gewoon drama, dicteert de real time techniek immers dat je elke seconde uit het leven van een personage laat zien. En het filmen van iemand die in de file staat, in een vliegtuig zit of naar de bakker loopt is dramatisch gezien bepaald weinig fascinerend.
De oplossing die '24' gekozen heeft is het introduceren van een tiental personages en even zovele plotlijnen, alsmede een onwaarschijnlijk aantal gebeurtenissen die elkaar in een enorm tempo opvolgen. Dat betekent bijvoorbeeld dat wanneer Bauer in zijn auto stapt om zijn dochter op te sporen, er gesneden wordt naar een gesprek tussen de presidentskandidaat en zijn vrouw om pas weer terug te komen bij Bauer als hij op zijn plaats van bestemming is aangekomen. En ja, '24' lijkt uitsluitend bevolkt door slapelozen.
Om het allemaal nog moeilijker te maken wordt het scherm soms in vier verschillende vakken opgedeeld om zodoende evenzovele plotlijnen tegelijkertijd te tonen. Het wonderbaarlijke van dit alles is dat het werkt. Het verhaal is niet diepzinnig of bijster origineel en het acteerwerk niet briljant, maar dankzij de innovatieve verteltechnieken is '24' een spannende, jachtige, paranoïde thriller die je wekelijks op het puntje van je stoel houdt.
© Jeroen van Bergeijk
|
