In een land dat nou niet bepaald bekend staat om zijn keuken, verbaast het dat er een heel televisiekanaal aan koken is gewijd. Het is moeilijk voor te stellen dat een televisiezender waar de hele dag de meest exotische gerechten worden bereid, de interesse van de gemiddelde Amerikaan - die volgens mij niet veel verder dan een steak op de barbecue komt - weet vast te houden. Maar de kracht van The Food Channel zit hem dan ook niet in het educatieve maar in het spectaculaire. Het kanaal is in ieder geval een van mijn favoriete omdat de koks van hun kookkunsten een prachtige vertoning show maken. Het populairste programma van The Food Channel is Emerill Live, waarin een in de Creoolse en Cajun keuken gespecialiseerde kok zijn kunnen demonstreert. Zijn stopwoordjes "Bam!" en "Turn it up a notch" zijn gevleugeld geworden en worden door het vaak bejaarde publiek fanatiek meegebruld. Zo aanstekelijk Emerill over zijn gerechten te vertellen, dat ook ik tijdens het koken vaak met een enthousiast "Bam!" de kruidenpot boven de dis leegschut. De laatste tijd echter sta ik ook vervaarlijk met mijn messen te goochelen en dat komt door Iron Chef. Deze Japanse import – compleet met knullige Engelse nasynchronisatie – is in korte tijd een cultprogramma geworden. The New York Times omschreef het programma als "Pokemon voor volwassenen." Iron Chef is in alles de tegenpool van het traditionele kookprogramma waarin braaf uit de doeken wordt gedaan hoe je een gerecht moet bereiden. De premisse van Iron Chef is dat twee koks tegen elkaar strijden. Een - uiterst subjectief - panel beslist wie "eternal fame" ten beste valt. Het décor is een Japanse versie van een middeleeuws Europees kasteel. Het commentaar doet denken aan een worstelwedstrijd. Aan het begin van het programma krijgen de twee koks een ingredient dat zowel in voor-, hoofd-, als nagerecht moet voorkomen. En dan gaat het niet om een eitje of aardbei maar om zulke exotische zaken als een levende sidderaal of de matsutake paddestoel die in Japan voor ruim 600 gulden de ons over de toonbank schijnt te gaan. In een recente aflevering kwam een van de koks met makreel-ijs op de proppen. Al is Iron Chef dan geen Amerikaans programma het symboliseert wel de aantrekkingskracht van The Food Channel: zoals wel blijkt uit het voorbeeld van het makreel-ijs gaat het niet meer om de smaak of het uiterlijk van de gerechten maar om het ‘showmanship’ van de koks. Koken als vermaaksport zogezegd.
Jeroen van Bergeijk
