Hij staat bekend als De Prins van het Newyorkse Nachtleven, de Disco Tsaar van New York, maar volgens het openbaar ministerie is hij een ordinaire drugshandelaar. De arrestatie van Peter Gatien, ruim anderhalf jaar geleden, bracht de Newyorkse clubscene hevig in beroering. Niet omdat Newyorkse clubgangers nu zo betrokken zijn bij het lot van deze van oorsprong Canadese multimiljonair, maar omdat zijn wereldberoemde clubs The Tunnel, Limelight en Palladium in de nasleep van de arrestatie op last van de politie werden gesloten. De drie clubs behoorden bijna een decennium lang tot de crème-de-la-crème van wat het Newyorkse nachtleven te bieden had. The Tunnel figureerde ondermeer in Martin Scorsese's film New York Stories en behoorde tot de favoriete uitgaansgelegendheden van Prince, Naomi Campbell en Bruce Willis.
Morgen begint in Brooklyn de rechtszaak tegen Peter Gatien. Hij wordt ervan beschuldigd zijn nachtclubs tot "drugssupermarkten" te hebben omgevormd om zo hun populariteit en winstgevendheid te verhogen. Die drugs betreffen overigens voornamelijk ecstacy waarvan de overheid beweert dat het rechtstreeks afkomstig was uit Nederland. Aanklagers zullen een hele serie getuigen oproepen die zullen verhalen van door Gatien georganiseerde "uitzinnige feesten", in de meest luxe hotels van Manhattan waarbij de nachtclubeigenaar voor iedereen gratis cocaïne ter beschikking stelde. Gatien spreekt overigens niet tegen dat er in zijn clubs drugs werden verkocht, maar ontkent daarvoor wel verantwoordelijkheid en heeft naar eigen zeggen zijn uiterste best gedaan de handel te voorkomen.
Al weken voor aanvang van de rechtszaak ruziën aanklagers en advocaten als straatvechters. Benjamin Brafman, Gatiens advocaat en een van New York's meest gevreesde strafpleiters, beweert dat de aanklagers alles in hun macht hebben gedaan om zijn cliënt erbij te lappen. De aanklacht tegen Gatien is een typisch geval van selectieve vervolging: de politie moest voortdurend op zoek naar nieuwe informanten nadat de oude hun beweringen hadden ingetrokken of zeer onbetrouwbaar waren gebleken. En inderdaad, de informant die de zaak aan het rollen bracht, bleek later zelf een drugshandelaar toen hij in New Jersey werd gearresteerd op het moment dat hij ecstacy aan undercover FBI agenten probeerde te verkopen. De volgende bron van informatie voor de autoriteiten was Gatiens 'party-promoter' Michael Alig. Maar ook Alig zal niet als getuige worden opgeroepen omdat hij onlangs schuld heeft bekend aan moord op een jeugdige clubbezoeker wiens ledematen dit voorjaar op het strand van Staten Island aanspoelden. Ook beweert Brafman bij hoog en laag dat agenten tijdens het onderzoek hebben gelogen en dat een van de getuigen een "persoonlijke relatie" heeft met een van de aanklagers. Het openbaar ministerie reageerde furieus met "het is schandalig dat u publiekelijk beschuldigingen ventileert waarvan u weet dat ze onwaar en smadelijk zijn" waarop de rechter werd verzocht Brafman een spreekverbod op te leggen.
Afgezien van al die juridische scherpschutterij maakt de zaak tegen Gatien geen sterke indruk. Ondanks het feit dat Gatiens telefoon werd afgeluisterd en FBI agenten, vermomt als travestieten, de drie clubs zes maanden lang intensief in de gaten hielden, kon de eigenaar niet een enkele keer direct worden betrapt op drugsgebruik of -handel. En van de oorspronkelijk veertig aangeklaagden (de meeste werknemers van de clubs, waaronder stafleden, PR managers en uitsmijters) zijn er dertig getuigen geworden voor de aanklagers in ruil voor vrijstelling van strafvervolging. Opmerkelijk genoeg is er daarvan overigens weer een aantal teruggekomen in het kamp van Gatien.
Al heeft De Prins van het Newyorkse
Nachtclubleven dus ogenschijnlijk niet zo veel te vrezen, hij
heeft toch maar besloten zijn angstaanjagende voorkomen te veranderen
in de hoop een wat gunstigere indruk op de jury te maken: al sinds
jaar en dag draagt de man een zwart ooglapje (als jongeman verloor
hij zijn linkeroog bij een hockey ongeluk), maar dit "trademark"
is nu ingewisseld voor een vriendelijker ogende bril met donkere
glazen.
Jeroen van Bergeijk
