Welcome BoingBoing readers…

Too bad: this site is in Dutch.

But if you want to read some of my stuff in English: there’s good news. A book of mine is coming out in the US in a couple of months. It’s called My Mercedes is not for sale and it’s about me driving an old Mercedes 190 from Amsterdam to West-Africa, across the Sahara.

• (BoingBoing referred to my website here: Has Hillary Clinton seen the video for the Golden Earring song she plays?)

And a warm welcome as well to the ever agreeable readers of GeenStijl….

Linktipte ik “de bijbehorende videoclip aan grote Amerikaanse weblogs”? Kletspraat. Ik mailde met Mark Frauenfelder van BoingBoing, die ik onlangs interviewde voor (heel verdacht natuurlijk) de VPRO gids.

Lees dat interview hieronder (read the Frauenfelder interview in English here)
BoingBoing is ‘s wereld populairste weblog. Volgens Technorati – een bedrijf dat de populariteit van weblogs meet – ontvangt BoingBoing ruim 330.000 bezoekers per dag. BoingBoing noemt zichzelf een ‘directory of wonderful things’, in de praktijk betekent dat een weblog over technologie, digitale cultuur, underground comics, sciencefiction, politiek en wat de redacteuren verder zoal interesseert. Zoals, om maar eens wat te noemen, de cockring van de stiefvader van Bush-strateeg Karl Rove of de tien meest onbegrijpelijke interviews met Bob Dylan. BoingBoing, ooit begonnen als kleinschalig zine, wordt gemaakt door vier mensen, voormalig WIRED-columnist David Pescovitz, journaliste Xeni Jardin, sciencefiction auteur Cory Doctorow en oprichter Mark Frauenfelder. Frauenfelder is tekenaar en journalist – hij werkte jarenlang als redacteur bij WIRED. Tegenwoordig is hij naast redacteur van BoingBoing ook hoofdredacteur van het tijdschrift MAKE. Hij woont en werkt in Los Angeles waar de VPRO-gids hem opzocht.</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoBodyText”><em>Hoe wordt BoingBoing eigenlijk gemaakt?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>“We hebben geen redactielokaal of zoiets. Alle vier werken we vanuit huis. We zien elkaar zelden. We krijgen per e-mail honderden suggesties voor verhalen per dag. Die kijk ik allemaal door. Ik ben nu bijvoorbeeld net getipt over de Radioactive Boyscout. Dat is al een oud verhaal, gaat over een jongen die met licht radioactief materiaal uit rookmelders en klokken een kernreactor bouwde in zijn achtertuin. Hij heeft in een inrichting gezeten, maar schijnt nu weer bezig te zijn. Een stukje hierover – Return of the Radioactive Boyscout – schrijf ik in vijf minuten ofzo. Dit doe ik drie tot vijf uur per dag: suggesties lezen, internet afstruinen en stukjes maken. Dat is BoingBoing in een notedop.”</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”><em>Hoe is BoingBoing ontstaan?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>“Ik ben BoingBoing ooit begonnen als een zelfgepubliceerd tijdschrift, een zine. We waren geïnteresseerd in onderwerpen als cyberpunk, sciencefiction, underground comics, samenzweringstheorieën, zo’n beetje waar BoingBoing nu nog steeds over gaat. Het tijdschrift liep aardig: we hadden zo’n 18.000 abonnees, maar op een gegeven moment kreeg ik het te druk met ander werk en raakte het tijdschrift in het slop. In 1999 schreef ik een stuk over webloggen voor een internettijdschrift. Dat stuk werd toen afgekeurd, dat bloggen dat was toch niks, onzin voor een paar freaks. Hahaha. Maar ik was gefascineerd door het idee dat publiceren net zo makkelijk was geworden als het schrijven van een memo. Ik dacht: waarom maak ik van BoingBoing geen blog? Zo gezegd, zo gedaan. Ik schreef elke dag een stukje, en kreeg wat bezoekers, niet veel, maar genoeg om het leuk te houden. Maar toen had ik in 2001 een primeur over een supergeheim project van uitvinder Dean Kamen. Ik vond online tekeningen van wat later die scooter, de Segway, bleek te zijn. CNN verwees naar BoingBoing en de bezoekersaantallen schoten de lucht in.</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”><em>BoingBoing was toen nog een eenmansproject. Waarom heb je er meer mensen bijgehaald?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Juist toen BoingBoing als weblog begon te lopen, zou ik voor langere tijd op vakantie gaan. Ik vond het belangrijk dat de site interessant zou blijven als ik weg was. Ik heb toen Cory Doctorow gevraagd. Ik blogde één bericht per dag, maar toen ik terugkwam bleek dat hij tientallen berichten per dag had geschreven en het bezoek was fenomenaal. We hadden de eerste regel van het bloggen geleerd: hoe meer je blogt, hoe meer mensen er komen. Binnen een paar weken zaten we op 10.000 bezoekers per dag.</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”><em>Maar hoe ga je dan van 10.000 bezoekers per dag naar ’s werelds populairste weblog?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Een deel van de verklaring is dat we een van de eerste blogs waren. Telkens blijkt weer op internet dat als je er vroeg bij bent, je snel een publiek opbouwt. Ook belangrijk is dat alle vier de redacteuren van BoingBoing professionele journalisten zijn. We weten wat een goed verhaal is, hoe je een kop schrijft, hoe je een artikel samenvat. Dat zijn basisvaardigheden die iedere blogger zou moeten hebben, maar die al te vaak ontbreken. De populariteit zal ook iets te maken hebben met de mix van onze interesses. Het lijkt misschien alsof BoingBoing over van alles en nog wat gaat, maar we hebben wel degelijk een duidelijke focus. We doen niks aan sport en roddel, daar kun je genoeg op andere sites over vinden. We willen verhalen vinden die verrassen, die een wow-factor hebben, die jouw ideeën over hoe de wereld in elkaar zit, op zijn kop zetten.</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoBodyText”><em>Andrew Keen, de schrijver van het controversiële boek The Cult of the Amateur waarin hij beargumenteert dat het huidige internet onze cultuur om zeep helpt, noemde Boing Boing een tijdje geleden “een surrealistische en volstrekt betekenisloze verzameling van uiteenlopende kennis.” Wat vind je daarvan?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Hahaha. Ik vond het zo’n mooie quote dat we wekenlang elke dag een speciale “surrealistische en volstrekt betekenisloze verzameling van uiteenlopende kennis” hebben aangelegd. Afgezien daarvan: ik vind zijn argument niet kloppen. Hij zegt: amateurs produceren op internet uitsluitend shit en parasiteren zodanig op oude media, dat die oude media niet langer kunnen bestaan. Ik ben het ermee eens dat er op internet heel veel rotzooi te vinden is. Ik geloof in de Wet van Sturgeon. Theodore Sturgeon was een sciencefiction auteur die ooit heeft gezegd: “Negentig procent van alles is rotzooi.” Daar ben ik het helemaal mee eens. Negentig procent van wat je op internet vindt is troep, maar ook negentig procent wat je in de oude massamedia vindt is troep. Ik zie geen verschil. Keen lijkt de voorkeur te geven aan de oude situatie, waarin media gecentraliseerd waren, ik vind het feit dat iedereen zijn eigen krantje of tv-station kan beginnen een groot voordeel. Ik juich technologie die individuen de kans geeft zelf dingen te creëren toe.”</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoBodyText”><em>Maar soms creëren die individuen zaken waar ook jij niet zo gelukkig mee bent. Een vast onderdeel van elke blog is de mogelijkheid commentaar te leveren. Maar bij BoingBoing was dat jaren onmogelijk. Waarom?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Er zijn echt enorme klootzakken <em>out there</em>, laten we daar geen misverstand over laten bestaan. Mensen die er plezier in scheppen een gemeenschap uiteen te jagen., Als je meer lezers krijgt, dan stijgt het percentage van die <em>super creepy assholes</em> ook. En je hebt maar één zo’n hufter nodig om de sfeer op je blog te verzieken. We hadden gewoon teveel bezoekers, er werd teveel gereageerd en we hadden geen tijd en zin om dat allemaal in de gaten te houden. Nu hebben we iemand in dienst genomen die de commentaren gaat reguleren. En we hebben ook een prachtig instrument gevonden om die schreeuwlelijkerds het zwijgen op te leggen: disemvoweling. [disembowel: ingewanden verwijderen, vowel: klinker, JvB]. Dat wil zeggen dat als iemand begint te schelden we die reactie laten staan maar de klinkers weghalen. Als je heel erg je best doet, kun je nog wel lezen wat er staat, maar alle kracht is er uit weggelekt. Een uitstekende manier om iemands gescheld onschadelijk te maken zonder hem echt te censureren.</p> <p class=”MsoBodyText”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoBodyText”><em>Keen is bang dat de gedrukte media in de verdrukking komen als gevolg van de populariteit van gratis, online media. Daar maak jij je niet ongerust over?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Kijk, ik vind het ook leuk om ’s ochtends bij het ontbijt de krant te lezen, maar eerlijk gezegd kom ik daar nauwelijks meer aan toe. En als ik eenmaal achter mijn bureau zit, dan sla ik echt geen krant meer open. Dan lees ik alles online. En miljoenen met mij. Kranten hebben het moeilijk, maar tijdschriften niet perse. Ik ben hoofdredacteur van MAKE en daarmee gaat het uitstekend.</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”><em>Wat is dat voor een tijdschrift?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>MAKE gaat over het hacken van je omgeving. Bestaande producten zo aanpassen dat ze aan jouw eisen voldoen. Hoe maak je van een winkelwagentje een rolstoel? Hoe maak je een programmeerbare poezenvoederaar uit een gehaktmolen en een videorecorder? Hoe maak je wijn uit moerbeibessen?</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”><em>Waarom geef je dat tijdschrift niet online uit?</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Een tijdschrift geeft nog altijd een veel betere ervaring dan een computerscherm. Je bladert makkelijker door de informatie, de visuele ervaring is beter, je kan het vastpakken, daar kan niks tegen op. En aangezien MAKE gebruikt wordt als je dingen aan het maken bent, is een tijdschrift ook een veel logischere keuze: wie gaat er met zijn laptop naar zijn knutselhok?</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p><em> MAKE is in wezen een tijdschrift over knutselen. Dat klinkt nogal oubollig…</em></p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p> <p class=”MsoNormal”>Het maken van dingen wordt over het algemeen niet als iets belangrijks gezien, maar ik denk dat het een universele menselijke behoefte is. Ik denk dat veel mensen depressief worden omdat ze teveel passief consumeren en te weinig zelf het heft in eigen handen nemen. Breien, knutselen, het klinkt misschien suf, maar feit is dat mensen er gelukkiger van worden. Zowel in BoingBoing als in MAKE probeer ik mensen er op te wijzen dat het heel makkelijk is geworden om jezelf te uiten, om zelf creatief te zijn. Je hoeft niet klakkeloos dat te accepteren wat je door de massamedia en door grote bedrijven wordt aangeboden. Je kunt technologie en producten aanpassen aan je eigen wensen en verlangens.</p> <p class=”MsoNormal”><!–[if !supportEmptyParas]–> <!–[endif]–></p>