Ergens eind 2003 zal ik voor het eerst een ideetje op papier hebben gezet over mijn plannen voor een documentaire. April 2004 werd ik geselecteerd voor deelname aan de documentaire workshop van het IDFA en aan het einde van dat jaar had ik mijn eerste documentaire scenario af. Ik won die fijne prijs niet natuurlijk. Dat werd Frodo, met een plan voor een documentaire over het leven van fotograaf Sanne Sannes. Maar er was belangstelling. Van Beroemde Producenten. En van Nationale Omroepen. En toen begon de lijdensweg. Iedereen had iets te zeggen over mijn plannetje. De een zei: je moet dit. De ander zei: zou je niet zo. En wat wist ik ervan? Had ik ooit een film gemaakt? Nee, dus ze zullen wel gelijk hebben. Of toch eigenlijk niet, daar kwam ik dan te laat achter. Of misschien ook wel, en zag ik het allemaal verkeerd. Er gingen maanden voorbij, er ging een jaar voorbij. Er ging 2 1/2 jaar voorbij en ik had de moed, eerlijk gezegd, een beetje opgegeven. Een documentaire maken, dat moest ik maar bijschrijven in de gallerij van niet-gerealiseerde ambities (samen met saxofoonspelen, een succesvol ondernemer worden en nog zo wat). Dacht ik.
Toch waren er mensen die in het plan bleven geloven. Cees van der Wel van Rijnmond TV, Frank van den Engel van Zeppers en Joop de Jong van Diafragma. En zie, komt in een week het Stimuleringsfonds en het Rotterdams Filmfonds over de brug.
Wordt vervolgd.